เรื่องเด่น เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันอังคารที่ ๒๕ มีนาคม ๒๕๖๘

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันอังคารที่ ๒๕ มีนาคม ๒๕๖๘

​

 

วันนี้ตรงกับวันอังคารที่ ๒๕ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘ กระผม/อาตมภาพมีภารกิจสำคัญ ก็คือไปร่วมทอดผ้าป่าเพื่อพัฒนาการศึกษา วิทยาลัยสงฆ์สุพรรณบุรี ศรีสุวรรณภูมิ ตามที่ทางพระครูโสภณวีรานุวัตร, ผศ. ดร. รักษาการผู้อำนวยการวิทยาลัยสงฆ์สุพรรณบุรี ศรีสุวรรณภูมิ ได้ขอเอาไว้ แต่เป็นการบอกแบบค่อนข้างจะกะทันหัน ญาติโยมทั้งหลายได้ร่วมบุญกันมาประมาณ ๒๐๐,๐๐๐ บาทเศษ กระผม/อาตมภาพควักเติมให้ครบ ๓๐๐,๐๐๐ บาท ก็ถือว่าบอกอย่างกะทันหัน ได้ระดับนี้ก็ถือว่ามากแล้ว..!

เมื่อเดินทางไปถึงทั้งทีก็แวะกราบครูบาอาจารย์ คือหลวงปู่เจ้าคุณสะอิ้ง - พระเดชพระคุณพระธรรมพุทธิมงคล (สะอิ้ง สิรินนฺโท ป.ธ. ๘) ที่ปรึกษาเจ้าคณะภาค ๑๔ เจ้าอาวาสวัดป่าเลไลยก์ วรวิหาร จังหวัดสุพรรณบุรี นำกระเช้าไปถวายท่าน แล้วยังมีการแซวคนแก่ด้วยว่า "หลวงพ่อวิ่งได้หรือยังครับ ?" ท่านก็หัวเราะ บอกว่า "ขนาดมีวอล์คเกอร์ยังจะเดินไม่ไหว เอ็งยังจะให้ข้าวิ่งอีก" ด้วยความที่หลวงปู่ท่านเป็นพระนักปฏิบัติ อารมณ์ใจก็เลยไม่ได้เศร้าหมองอยู่กับอาการเจ็บไข้ได้ป่วยของร่างกาย ถือว่าไม่เสียทีที่เป็นศิษย์มีครูทีเดียว..!

หลังจากนั้นแล้วกระผม/อาตมภาพก็ได้เดินทางไปยังศาลาโดมพระพรหมเวที ซึ่งอยู่ทางด้านหลังวัด หน้าสวนกล้วยนานาพันธุ์ของจังหวัดสุพรรณบุรี เพื่อร่วมพิธีทอดผ้าป่าครั้งนี้ โดยมีหลวงพี่ทวี (พระครูศรีรัตนาภิวัฒน์, ดร.) รองเจ้าคณะจังหวัดสุพรรณบุรี เจ้าอาวาสวัดพระลอย มาต้อนรับ นำไปถวายเงินกับพระครูโสภณวีรานุวัตร, ผศ. ดร.

เสร็จเรียบร้อย รับของที่ระลึกแล้ว ก็ทักทายบรรดาเพื่อนพระสังฆาธิการต่าง ๆ อย่างเช่นหลวงพ่อแดง (พระครูสิริวรธรรมาภินันท์) รองเจ้าคณะอำเภอเมือง จังหวัดสุพรรณบุรี เจ้าอาวาสวัดมะนาว ตลอดจนกระทั่งเพื่อนพระสังฆาธิการรูปอื่น ๆ จนกระทั่งหลวงพ่อสิงห์โต (พระครูโสภณคุณาธาร) รองเจ้าคณะจังหวัดสุพรรณบุรี เจ้าอาวาสวัดสาลี บางปลาม้า มาถึง ก็ได้นั่งคุยกันด้วยความถูกคอ ในฐานะศิษย์สายเดียวกัน ก็คือท่านมาจากสายหลวงปู่ปาน วัดบางนมโคเช่นเดียวกัน

จนกระทั่งพระเดชพระคุณหลวงปู่สมบุญ (พระครูสุวรรณธรรมานุยุต) วัดลำพันบอง ที่ปรึกษาเจ้าคณะภาค ๑๔ เดินทางมาถึง จึงได้กราบเท้ารายงานตัวกับหลวงปู่ท่าน ซึ่งอายุจะครบ ๑๐๔ ปีในวันที่ ๑ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘ นี้

 

อีกสักครู่หนึ่ง นายพิริยะ ฉันทดิลก ผู้ว่าราชการจังหวัดสุพรรณบุรี ประธานฝ่ายฆราวาสก็มาถึง พอเห็น "หลวงน้า" ท่านผู้ว่าก็เข้ามากราบก่อนเลย กระผม/อาตมภาพจึงได้ฝากวิทยาลัยสงฆ์สุพรรณบุรีเอาไว้ในการดูแลของท่านด้วย ถ้าหากว่ามีกิจการงานอะไร มอบหมายให้ปลัดท่านใดท่านหนึ่งเป็นตัวแทนมาร่วมกิจกรรมก็ได้ หรือให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์ของจังหวัดสุพรรณบุรี ช่วยประชาสัมพันธ์งานของวิทยาลัยสงฆ์ด้วยก็ได้ ซึ่งท่านผู้ว่าฯ ก็บอกว่าไม่มีปัญหา ท่านเองถ้าปลีกตัวได้ ก็พยายามจะมาเองให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

อีกสักครู่หนึ่ง พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระธรรมพุทธิมงคล ประธานในงานก็มาถึง กระผม/อาตมภาพออกไปต้อนรับ นำท่านเข้าสู่ที่นั่งแล้วก็เป็นพิธีการทอดผ้าป่า เมื่อสมาทานศีลเสร็จ เริ่มพิธีทอดผ้าป่า กระผม/อาตมภาพก็ต้องขอตัวเดินทางกลับก่อน เพราะว่าวันนี้มีหน้าที่บรรยายถวายความรู้ แก่พระวิปัสสนาจารย์ประจำสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดในเขตปกครองคณะสงฆ์ภาค ๑๔ ซึ่งคาดว่าจะเดินทางไปถึงอย่างหวุดหวิดพอดี

บรรดาผู้ที่ไปเป็นตัวแทนก็ดี หรือว่าผู้ที่เป็นเจ้าสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดก็ดี ส่วนใหญ่แล้วก็เป็นผู้ที่มักน้อย สันโดษ ตลอดจนกระทั่งรักการปฏิบัติและชอบอยู่เงียบ ๆ แต่ในเมื่องทางคณะสงฆ์กำหนดกฎเกณฑ์ว่าต้องมีกิจกรรมอย่างนั้น ต้องมีกิจกรรมอย่างนี้ บางทีก็เป็นการฝืนความรู้สึกของท่านเช่นกัน

กระผม/อาตมภาพเคยทักท้วงท่ามกลางที่ประชุมมาแล้ว ว่าท่านเป็นผู้รักสงบ แต่เราไปลากท่านออกมากระโดดโลดเต้น ก็ดูท่าจะไม่ใช่ที่ แต่ถ้าหากว่าไม่ให้มีกิจกรรมอะไรร่วมกับทางคณะสงฆ์เลย ก็จะเป็นการห่างเหินกันเกินไป จึงต้องมีรายการพบกันครึ่งทาง ก็คือมาร่วมปฏิบัติธรรม และฟังประสบการณ์ ตลอดจนกระทั่งการบรรยายจากพระเถระระดับครูบาอาจารย์ต่าง ๆ เพื่อเพิ่มประสบการณ์ก็ดี เพิ่มศรัทธาปสาทะในการปฏิบัติธรรมก็ตาม เรียกง่าย ๆ ว่าปีละ ๑๐ วัน ที่ท่านจะได้ขัดเกลาตนเอง ทั้งกาย ทั้งวาจา และทั้งใจ

 

โดยเฉพาะการปฏิบัติที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมคณะสงฆ์จังหวัดนครปฐมแห่งที่ ๒ ซึ่งเป็นของวัดไร่ขิง (พระอารามหลวง) นั้น ได้ท่านเจ้าคุณอาจารย์สุวิทย์ - พระศรีวิสุทธิวงศ์, ดร. (สุวิทย์ ปวิชฺชญฺญู ป.ธ. ๙) รองเจ้าคณะจังหวัดนครปฐม เป็นประธานวิปัสสนาจารย์ ซึ่งถือว่าท่านเจ้าคุณอาจารย์รู้จักผ่อนหนักผ่อนเบา ไม่ให้เครียดจนเกินไป ขณะเดียวกัน ก็ไม่ย่อหย่อนจนเกินไป นับว่าท่านทั้งหลายโชคดีแล้ว ที่ได้ครูบาอาจารย์ระดับนี้มาควบคุมการปฏิบัติ ให้เราอยู่กับวัดเองบางทีก็มีการทอดธุระ บางทีก็ทำงานอื่นเสียบ้าง มีโอกาส ๑๐ วันที่เราจะได้มาฟื้นกำลังของตนเอง

ในที่นี้ผู้เข้าปฏิบัติธรรมอาวุโสที่สุด ก็คือหลวงพ่อสุพจน์ (พระครูสุนทรกาญจนาคม) เจ้าอาวาสวัดห้วยตะเคียน ซึ่งท่านเองบอกว่า ได้ฉวยโอกาสหนีความวุ่นวายที่วัดมาพักอย่างเป็นทางการ ไม่มีใครตำหนิได้ด้วย เพราะอ้างว่าเจ้าคณะภาคสั่ง กระผม/อาตมภาพเองก็เห็นด้วย

เนื่องเพราะว่าในช่วงที่กระผม/อาตมภาพยังเรียนอยู่นั้น เวลาปฏิบัติธรรมเป็นเวลาพักผ่อนที่ดีที่สุด แต่เนื่องจากว่าพอมาถึงระดับปริญญาโทแล้ว กระผม/อาตมภาพเองก็ยังมีภาระในการที่จะต้องทำวิทยานิพนธ์ หรือช่วยเหลือการทำวิทยานิพนธ์ของเพื่อนฝูง บางทีก็ปฏิบัติไม่ได้เต็ม ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ แต่ก็พยายามทำให้มากที่สุด

ส่วนการปฏิบัติธรรมช่วงปริญญาเอกนั้น ได้หลวงพ่อเจ้าคุณชุบ (พระวชิรเหมคุณ, ดร.) เจ้าคณะอำเภอเมืองเพชรบุรี เป็นเจ้าภาพนำพวกเราไปปฏิบัติธรรมอย่างเข้มข้น พักอยู่รวมกันทีหนึ่งก็ ๑๐ วันบ้าง ๗ วันบ้าง จนกว่าจะสะสมได้ครบ ๔๕ วัน แถมยังได้เกียรติบัตรพระวิปัสสนาจารย์สำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดเพชรบุรีมาด้วย ถือว่าเป็นของแถมที่มีคุณค่าเป็นอย่างยิ่ง

ทำให้เห็นว่าบรรดานิสิตทั้งหลายของมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยนั้น ได้มีโอกาสในการปฏิบัติธรรมในทุกหลักสูตร ไม่ว่าจะเป็นระดับประกาศนียบัตรปีละ ๑๐ วัน ระดับปริญญาตรีปีละ ๑๐ วัน รวมอย่างน้อย ๔๐ วัน ระดับปริญญาโทปีละ ๑๕ วัน รวมอย่างน้อยตลอดหลักสูตร ๓๐ วัน และระดับปริญญาเอก ให้สะสมวันปฏิบัติธรรมกันเอง ตลอดหลักสูตรให้ได้ ๔๕ วัน ซึ่งจะมีครูบาอาจารย์ตามไปนิเทศก์ และตรวจการณ์อยู่เสมอ ต้องบอกว่าไม่มีความย่อหย่อนกันเลย

 

ครูบาอาจารย์บางท่านก็ค่อนข้างเข้มงวด ถึงขนาดสั่งให้นิสิตปิดวาจาเลยก็มี แม้ว่าพวกเราจะไม่เห็นด้วยก็ตาม เนื่องเพราะว่าการไม่พูด ไม่ได้แปลว่าเราจะไม่คิดฟุ้งซ่าน แต่ในเมื่อครูบาอาจารย์สั่งมา พวกเราก็พยายามทำให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

พูดง่าย ๆ ว่าถ้าเป็นนิสิต มจร. ส่วนใหญ่ก็ต้องโดนเคี่ยวเข็ญการปฏิบัติธรรมมาในระดับหนึ่งโดยทีเดียว ซึ่งบางทีสถาบันสมทบจากต่างประเทศ เขาต้องการตรงจุดนี้ เนื่องจากว่ามหาวิทยาลัยอื่น ๆ ในโลก ไม่มีการปฏิบัติธรรมแบบของมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย จึงได้ส่งนักศึกษามาเรียนที่นี่ เพื่อที่จะเอาแนวทางการปฏิบัติธรรมไปเผยแผ่โดยเฉพาะ

ต้องบอกว่าเขามีสายตาที่เห็นการณ์ไกลทีเดียว ถ้าได้แนวทางและวิธีการปฏิบัติธรรมที่ถูกต้องไป ถึงเวลานำไปเผยแผ่ต่อ พระพุทธศาสนาของเราก็จะได้เจริญงอกงามในต่างประเทศกันต่อไป เรียกง่าย ๆ ว่าไม่มอบภาระให้แก่พระภิกษุฝ่ายเดียว แต่ว่าได้ร่วมด้วยช่วยกันในฐานะอุบาสกอุบาสิกาด้วย

เรื่องพวกนี้จึงเป็นเรื่องที่เราท่านต้องเห็นประโยชน์ด้วยตนเอง ว่า การปฏิบัติธรรมนั้น อันดับแรกเลย ช่วยให้เรามีสติ รู้เท่าทัน รัก โลภ โกรธ หลง ถ้าสมาธิทรงตัวก็สามารถระงับได้ชั่วคราว ถ้าหากว่าปัญญาแก่กล้า ก็สามารถที่จะตัด รัก โลภ โกรธ หลง ลงได้ ตามกำลังของตน เรียกง่าย ๆ ว่ามีแต่ดีโดยส่วนเดียว

แต่ก็เป็นเรื่องของบุคคลที่ต้องมีบารมีได้ระดับหนึ่งทีเดียว ถ้าบารมีไม่ถึงระดับปรมัตถบารมี บางทีก็ไม่สนใจที่จะปฏิบัติธรรม ให้ทานเท่าไรก็ให้ได้ รักษาศีลก็เต็มใจรักษา แต่พอบอกให้ปฏิบัติภาวนา รู้สึกเหมือนกับว่าแบกช้างทั้งตัว..! ถ้าลักษณะนั้นโปรดทราบว่าบารมีของเรายังไม่ถึง ต้องเร่งรัดตนเองอีกมาก ไม่เช่นนั้นแล้วหนทางในวัฏสงสารนี้ก็ยังยาวไกลไม่มีที่สิ้นสุด..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๒๕ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)