นิทาน เรื่อง "พญานาค"

ดาฝันว่าไแจุ้นเรื่องชาวบ้าน โดนแทงเลืดสาดเลยแต่ไม่ตาย

ก็จะตายได้ไง ความฝันนี่นา

 

พี่ไม่ได้พาแม่ไปเที่ยวไหนค่ะ...แต่แม่จะพาพี่เที่ยวค่ะ (เพราะพี่ขับรถไม่เป็น) ^^

 

เสียใจจริงๆ ค่ะ ตอนนี้พิการไปไหนไม่ได้ โดนทิ้ง...

 

มิกกี้ พาแม่สวดมนต์นั่งมาธิจิ กุศลแรงนะจะบอกให้...

 

เรื่องชวนแม่สวดมนต์ นั่งสมาธิ หมดสิทธิ์ค่ะพี่นุ๊ก (แค่มิกทำคนเดียวในห้อง
ก็ยังต้องหลบๆ เลย) แต่วันพระมิกจะอยู่เฝ้าร้านให้แม่หิ้วปิ่นโตไปวัดค่ะ ^^

ปล...ว่าแต่มีใครฝันถึงมิกอีกมั้ยนะ...ว่าจะให้รางวัลสักหน่อย อิอิ

 

จะเป็นไรไป วันนี้เป็นวันพิเศษ ลองชวนแม่ท้าดวลนั่งสมาธิกันดูจิ ใครลืมตาก่อนกัน...แพ้ แล้วมีค่าปรับด้วย...ดีมั้ยเอ่ย?

 

เมื่อก่อน..แม่ไม่อนุญาตให้ สวดมนต์นั่งสมาธิเลยค่ะ (ไปวัดทำกิจกรรมแนวนี้
ก็ไม่ได้เลย) เพิ่งจะอนุญาตให้มิกทำแบบนี้ได้เมื่อเดือนเกิดที่แล้วนี่เองค่ะ (จง
พอใจใน "สิทธิ์" ที่ได้ค่ะ)

 

คนเป็นพ่อเป็นแม่มักจะคิดว่าตนเองถูกต้องเสมอค่ะ เราก็ต้องยกเว้นไว้ให้ท่าน
พี่เคยชวนพ่อไปทำบุญนะ เมื่อตอนที่ท่านอายุมากๆ แล้ว ทุกปีพี่จะไปวัดในวันสำคัญ
คนเดียว ไปใส่บาตรฟังเทศน์ ไปหล่อเทียนเข้าพรรษา วันพระใหญ่ๆ ทำคนเดียว
ทุกปี คนในครอบครัวไม่มีใครสนใจ สวดมนต์นั่งสมาธิก็ทำคนเดียว จนวันเวลา
ผ่านไป พี่มองดูพ่อกับแม่ทุกวัน ดูสีผมของท่าน ดูผิวหนังของท่าน สำรวจตลอด
เวลา คอยถามท่านว่าปีนี้แม่อายุเท่าไหร่ ปีนี้พ่ออายุเท่าไหร่ ถามเสร็จก็พิจารณา
ผม ขน หนัง ฟัน ของพ่อกับแม่ จนเห็นว่าสมควรแก่เวลาแล้วที่พ่อกับแม่ต้องสะสม
เสบียงบุญในการเดินทางต่อไป

ปีนั้น พี่ชวนพ่อไปทำบุญด้วยกันในวันเข้าพรรษา ในใจก็ไม่ค่อยมั่นใจว่าท่านจะไปด้วย
แต่แล้วพ่อก็ตอบตกลง ทุกปีพี่จะเก็บเศษเทียนที่บูชาในห้องพระรวบรวมไว้ เพื่อนำไป
หล่อเทียนเข้าพรรษาที่วัด จัดเตรียมอาหารคาวหวาน และให้เงินพ่อเพื่อไปทำบุญด้วยกัน
ปีนั้น พี่และพ่อมีความสุขมาก ต่างอิ่มบุญทั้งพ่อและลูก พอวันออกพรรษาก็ชวนพ่อไปอีก
พ่อก็ไป พ่อป่วยเป็นเบาหวาน ต้องไปหาหมอตามที่หมอนัด พี่ก็หมั่นหายาวิเศษมาให้่พ่อ
(ในความคิดว่าต้องเป็นยาวิเศษ) พ่อก็เชื่อเรา หาอะไรมาให้พ่อก็ทานทุกอย่าง จนพี่
บอกให้พ่อนั่งสมาธิทุกคืนก่อนนอน เพื่อเป็นธรรมโอสถ พ่อเคยบวชเณรสมัยหนุ่มๆ เรียน
จบนักธรรมโท แล้วก็สึกออกมา ดังนั้น พ่อจึงรู้เรื่องธรรมะ ไม่ต้องบอกมาก พ่อก็
ปฏิับัติตาม ทุกคืนพ่อจะนั่งสมาธิของพ่อ...เอ๊ะ...วันแม่ ทำไมพูดถึงพ่อนิ

สรุปว่า ใช้ความรักบริสุทธิ์ที่เรามีต่อพ่อและแม่ ชักนำท่านเ้ข้าสู่หนทางธรรมได้จร้า..าาาา

 

ความรักในเบื้องต้น เปรียบความรักจริงของหนุ่มสาว ว่าเป็นแดนเกิด.....

ความรักในท่ามกลาง หวังประโยชน์เกื้อกูล เปรียบบิดา มารดารักบุตร,เปรียบพระราชารักไพรฟ้าประชาราษฎ ว่าเป็นรักแท้มิแปรผัน.....

ความรักในพระพุทธศาสนา เป็นที่สุดแห่งรักนิรันดร์!.....

เรากำลังมีความรักในลักษณะใด?
ระหว่าง รักจริง รักแท้ รักนิรันดร์!

 

ขอมีทั้ง 3 รักเลย ได้ป่ะ?

ฮั่นแน่! วันนี้วันพิเศษ ท่านกวีเทพหล่อมาเล้ยยยย...

มีนิทานมาฝากไหมหนอ...ช่วยทำลายความเงียบในห้องนิทานหน่อยจิ

 

สวัสดีคะท่านคุรุวาโร พี่ๆ เพื่อนๆ ในห้องนิทาน ทุกๆท่าน

มาร๊อฟังนิทาน ต่อด้วยคน นะคะ

และขอสวัสดีวันแม่ด้วยคนคะ

 

วันนี้..ใครที่เป็นลูก

ช่วยพากันเล่านิทานให้แม่อ่านบ้างหนอ...

 

สวัสดีคะน้องดา

ฝากกราบสวัสดีคุณแม่ด้วยนะคะน้องดา ขอให้สุขภาพแข็งแรง และมีความสุขมากๆคะ พี่อ้อมจ้า

 

อ้าว...พากันเงียบหมดเลย แสดงว่าไม่มีใครเป็นลูกเลยสักคน
มีแต่แม่กับพ่อ...ฮ่าฮ่า งั้นเรายอมเป็นลูกกะด้าย...ยยยย

มาอ่านตำนานกันดีกว่า

ดอกการ์ดีเนีย หรือ ดอกพุดซ้อน…ไม้งามแห่งสวรรค์เมืองร้อน

เห็นกลีบดอกสีขาวราวน้ำนมที่ให้สัมผัสนุ่มนวลราวกับผิวกายหญิงสาวของดอกพุดซ้อนแล้ว
ก็ชวนให้นึกถึงบทเห่ครวญของเจ้าฟ้าธรรมธิเบศร ที่ว่า

“ขาวสุดพุดซ้อนแซม เนื้อแอร่มอร่ามเหลือง​

โฉมอ่ากว่าทั้งเมือง หนแห่งใดไม่เหมือนเลย…”

ดอกพุดซ้อนนี้ถ้าเปรียบเป็นสตรีก็คงเป็นสาวผู้มีท่วงท่ากิริยาอ่อนหวานละมุนละไม ยิ่งพิศไปนานๆ ก็ยิ่งตรึงใจนัก
มิใช่หญิงงามที่มีเสน่ห์ทางเพศจัดจ้านร้อนแรง สะดุดตาเพศตรงข้ามแต่แรกเห็น เพราะดอกพุดซ้อนนั้นสีสันเรียบๆ
แต่แฝงเสน่ห์ลึกล้ำตรงกลีบดอกซ้อนกันราวกับผืนผ้าจับระบายหลายชั้น ทั้งยังส่งกลิ่นหวานละมุนที่ค่อยทวี
ความเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ในยามค่ำ​

ที่ เมืองเชียงลม เชียงลา สมัยโบราณ เจ้าเมืองมีธิดาที่เลอโฉมและเปี่ยมด้วยเมตตา มีคุณธรรมประจำใจ
ชื่อนางอินทวา นางมีความเมตตาต่อสัตว์เลี้ยงทุกชนิด วันหนึ่ง มีลูกจระเข้พลัดหลงเข้ามาบริเวณสระน้ำใกล้อุทยานท้ายวัง
นางจึงเอามาเลี้ยงไว้ในตุ่มน้ำ จนจระเข้เชื่อง และมีความผูกพันกับเจ้าหญิงมาก เมื่อจระเข้โตขึ้น
นางจึงนำมาปล่อยไว้ในสระน้ำข้างอุทยานจน นางมีอายุ ๑๖ ปี จระเข้ก็เติบใหญ่ทุกวันนางจะมานั่งริมสระน้ำ
เรียกหาจระเข้เพื่อให้อาหารบาง ครั้งก็นั่งบนหลังจระเข้ไปเด็ดดอกบัวในสระ บางครั้งจระเข้ก็พานางนั่ง
บนหลังมันเพื่ออาบน้ำชมปลา และความงามของดอกบัว

​

เย็นวันหนึ่ง นางอาบน้ำในสระและขี่หลังจระเข้ไปกลางสระเหมือนเคย เผอิญหวีของนางตกไปในน้ำ
นางพยายามคว้าหวี เลยเสียหลักตกลงไปในสระ จระเข้เกรงนางจะเป็นอันตรายจึงเข้าช่วย โดยใช้
ปากคาบไว้ แต่เนื่องจากจระเข้มีขากรรไกปากด้านบนเพียงด้านเดียวเมื่อคาบอะไรไว้แล้วจะต้อง
กลืนลงท้องก่อน จึงสามารถอ้าปากได้อีก จระเข้จึงได้กลืนร่างของนางเข้าไปแล้วเห็นว่าเป็นความผิด
กลัวอาญาแผ่นดิน จึงหนีออกจากสระในเขตอุทยานเข้าไปในป่าใหญ่ พบหนองน้ำขนาดใหญ่จึงลงไปอาศัยซ่อนตัว​

ฝ่ายเจ้าเมืองเห็นนางหายไป จึงตามไปดูที่สระเห็นรอยเท้าจระเข้ขึ้นจากสระ หายไปในป่าใหญ่จึงให้
เหล่าเสนาอำมาตย์แกะรอยเท้าจระเข้ไป จนถึงหนองน้ำใหญ่กลางป่าทึบ มีโขดหินสลับซับซ้อน
ความลึกของหนองน้ำประมาณสองช่วงลำไม้ไผ่ และมีปลาชุกชุมมาก ก็แน่ใจว่าจระเข้หลบซ่อนตัว
อยู่ในหนองน้ำนี้​

เจ้าเมืองจึงสั่งให้ไพร่พลปิดล้อมไว้ แล้วป่าวประกาศหาหมอจระเข้ฝีมือดีมาล่าหมอจระเข้สองคนแรก
เป็นชายต้องจบชีวิตลงโดยถูกพญากุมภีล์กินเป็นอาหาร ส่วนหมอจระเข้คนที่สามเป็๋นหญิง ใช้ปัญญาและ
ไหวพริบในการปราบจระเข้ โดยได้วทำฉมวกเหล็กกางเขน มีตะขอค้ำเป็นเหล็กง่าม แม้จะถูกจระเข้งับ
ก็ยังไม่ถึงตัว เพราะจะถูกเหล็กค้ำยันไว้ และใช้เชือกขนาดใหญ่ ปลายด้านหนึ่งผูกกับแกนเหล็ก อีกด้านหนึ่ง
ผูกโยงกับต้นประดู่ใหญ่ ให้เสนาอำมาตย์ช่วยกันดึง​

เมื่อหมอจระเข้สาว ขึ้นไปนั่งบนแพไม้ไผ่บริกรรมคาถาอาคมเรียกจระเข้ขึ้นมา ก็เหยีบแพไม้ไผ่ให้เอียง
แล้วอ้าปากหวังบจะงับเหยื่อ หมอจระเข้สาวจึงพุ่งฉมวกเข้าไปในปากจระเข้ เมื่อจระเข้งับก็ถูกฉมวกแหลม
ปักติดแน่นทั้งปากบน และปากล่าง ไม่สามารถอ้าปากได้อีกแล้วบรรดาเหล่าเสนาอำมาตย์ก็ช่วยกัน
สาวเชือกลากจระเข้ขึ้นฝั่ง พอจระเข้เห็นเจ้าเมืองก็รู้สึกสำนึกในความผิด ผงกหัวขึ้นลงเป็นการแสดง
ความเคารพ พวกเสนาอำมาตย์ก็ช่วยกันทุบตีจนจระเข้ตาย พบศพเจ้าหญิงนางอินทวาถูกย่อยไปบางส่วน
เหลือของใช้ของนางเช่นก้องแขน (กำไลข้อมือ) สร้อยพระศอ ผ้าซิ่น เจ้าเมืองได้เห็นก็เสียใจมาก​

จากเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นจึงประกาศตั้งชื่อหนองน้ำดังกล่าวว่า วังสามหมอ อัฐิของเจ้าหญิงนางอินถวา
ได้นำไปฝังไว้ข้างวัง ต่อมาบริเวณที่ฝังศพ ได้เกิดมีต้นไม้ชนิดหนึ่งออกดอกสีขาวสวยงาม มีกลิ่นหอม
ชาวเมืองเรียกกดอกไม้นี้ตามชื่อของเจ้าหญิงว่า ดอกอินถวา หญิงชาวบ้านนิยมใช้ดอกอินถวามาทัดหู
หรือนำไปบูชาพระ ดอกอินถวาได้แพร่พันธุ์ไปอย่างกว้างขวางทั่วอีสาน ภาคกลางและภาคอื่น ๆ
ทั่วประเทศ และเรียกดอกชนิดนี้ว่า ดอกพุดซ้อน​

​

 

อยากรู้ด้วยคนคะท่าน

น่าสนใจ น่าติดตามจังคะท่าน คุรุวาโร มีต่อไหมคะท่าน

 

ขออ่านนิทานต่อนะคะท่าน

ถูกด้วยคนใช่ไหมคะ ถ้าอย่างไรกรุุุณา ต่อนิทาน ปทุมวรรันต์อีกหากยังเหลือต่อคะ ขอบพระคุณท่านคะ

 

สาธุ

เห็นด้วยทุกประการ สาธุ

 

ขออนุโมทนาบุญ แด่ พี่ๆทั้งหลาย

น้องก้อคิดอยูว่าใช่แต่ไม่กล้าตอบ สาธุ พอรับมาก้อรุ้เพิ่ม และเพิ่ม สาธุ

 

จัดไปอีกหนึ่งตำนานแล้วกันนะคะ จะไปเอ่เอ๊แล้ว

ตำนานดอกดาหลา

" ดาเอ๋ยดาหลา สวยสง่า ดุจธิดาสรวงสวรรค์

มีตำนาน เล่าไว้ เศร้าใจครัน

ด้วยรักนั้น ผิดจริต ประเพณี

ต่างศาสนา เชื้อชาติ มิอาจคู่

ยอดพธู ปลิดชีพวาย ตายเป็นผี

เฝ้าสถิต ในดอกไม้ หลายพันปี

รอรักที่ ชายแดน แสนเศร้าเอย....."

ว่ากันว่ากันว่าเป็นเรื่อง ราวเกี่ยวกับความรักต่างศาสนา เล่ากันว่าเป็นตำนานของคู่รักต่างศาสนา ระหว่างชายไทยกับสาวงามมาเลเซีย (อิสลาม) ทั้งสองพบกัน ตอนที่หนุ่มไทยข้ามไปทำงานยังประเทศมาเลเซีย และเกิดความรักกับสาวมาเลเซีย

แต่ด้วยความที่ต่างกันทางศาสนา พ่อแม่จึงมิให้คบหากัน ถึงแม้จะถูกกีดกันระหว่างพ่อแม่แต่นางก็มั่นในรักต่อชายไทย นางมิยอมเป็นของชายใดนอกจากชายที่นางรัก แต่แล้วมีเหตุให้ต้องพลัดพรากแยกจากกัน เมื่อชายไทยนั้นมีเหตุต้องกลับมายังประเทศของตน ก่อนจะจากกันก็สัญญากันไว้ว่าจะกลับมาหาสาวมาเลเซียที่บริเวณชายแดน

เพราะคำมั่นสัญญา นางก็รอแม้ระยะเวลาจะนานแค่ไหนนางก็ยังรอชายคนรักที่ชายแดนมาเลเซีย รอการกลับมาของเขารอด้วยความหวังลิบหรี่ ก่อนที่นางจะตรอมใจตายนางก็ยังมารอเขาที่ชายแดนมาเลเซีย

ระหว่างที่รอคอย เธอก็อธิฐานว่าหากเกิดอีกชาติให้เกิดมาเป็นดอกดาหลาที่ขึ้นอยู่ตามชายแดน มาเลเซีย เพื่อรอหนุ่มคนรักกลับมา

​

 

ลองถ่ายรูปมาให้ชมกันบ้างสิคะ...อยากเห็นหนอ