เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันพฤหัสบดีที่ ๑ ธันวาคม ๒๕๖๕

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันพฤหัสบดีที่ ๑ ธันวาคม ๒๕๖๕

​

 

วันนี้ตรงกับวันพฤหัสบดีที่ ๑ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ กระผม/อาตมภาพเดินทางไปยังสถาบันวิปัสสนาธุระ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถนนพหลโยธิน หมู่ที่ ๑ ตำบลลำไทร อำเภอวังน้อย จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เพื่อนำปัจจัยสนับสนุนงานปฏิบัติธรรมของสถาบันวิปัสสนาธุระและเงินเดือนบุคลากร ซึ่งกระผม/อาตมภาพเห็นว่า ในช่วงเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ ระบาดนั้น ทางด้านหน่วยงานต่าง ๆ โดนตัดงบประมาณลงไปมากมายมหาศาล จนแทบจะทำงานอะไรไม่ได้

แล้วทางสถาบันวิปัสสนาธุระก็ยังต้องจัดงานเพื่อสนับสนุนการปฏิบัติธรรมอยู่ทุกเดือน จึงได้ตัดสินใจมอบเงินสนับสนุนให้เป็นประจำทุกเดือน ตลอดจนกระทั่งเงินในการจ้างบุคลากรเพิ่มเติม เพื่อมาช่วยในส่วนวางแผนและพัฒนาการอบรม สถาบันวิปัสสนาธุระ

เมื่อไปถึงได้พบกับพระมหาวริทธิ์ธร วรเวที, ดร. ผู้อำนวยการส่วนวางแผนและพัฒนาการอบรม สถาบันวิปัสสนาธุระ ทำให้ได้ทราบว่า ในช่วงที่ผ่านมานั้น ในการอบรมนักเรียนจากโรงเรียนแห่งหนึ่ง บรรดานักเรียนมาสร้างความเสียหายให้กับทางด้านสถาบันอย่างมากมายมหาศาล ก็คือทำให้ประตูห้องน้ำทุกบานพังจนใช้งานไม่ได้ ก๊อกน้ำหัก ฝักบัวหัก..!

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ กระผม/อาตมภาพได้พบเจอมาแล้วด้วยตนเอง ทั้งที่สำนักสงฆ์เกาะพระฤๅษีและที่วิทยาลัยสงฆ์พุทธปัญญาศรีทวารวดี ซึ่งช่วงนั้นยังเป็นหน่วยวิทยบริการคณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วัดไร่ขิง (พระอารามหลวง) อยู่

ในส่วนของสำนักสงฆ์เกาะพระฤๅษี ช่วงนั้นกระผม/อาตมภาพเป็นประธานสงฆ์ผู้บริหารงานเอง ได้รับการติดต่อจากมหาวิทยาลัยเปิดชื่อดัง นำนิสิตส่วนหนึ่งมาทำการรับน้องใหม่ที่นั่น กระผม/อาตมภาพจึงได้ตอบอนุญาตให้ไป

ช่วงนั้นกระผม/อาตมภาพเองก็ติดภารกิจในการรับสังฆทานต้นเดือนที่บ้านอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ เมื่อกลับไปถึงก็แทบจะเป็นลม เพราะว่าขยะเกลื่อนกลาดไปทั้งเกาะ กระจกบานเกล็ดแทบทุกชุดแตกกระจายหมด ประตูห้องน้ำก็แตกบ้าง กลอนหลุดบ้าง มีแต่รอยเท้าปีนกำแพงข้ามไปข้ามมาระหว่างห้องน้ำเต็มไปหมด..!

ห้องน้ำของสำนักสงฆ์เกาะพระฤๅษีนั้น ก็เหมือนกับห้องน้ำในสายของวัดท่าขนุนทั้งหมด คือเราจะมีกุญแจอยู่ทางด้านนอกด้วย ในส่วนของการที่ต้องใส่กลอนหรือว่าล็อคกุญแจทางด้านนอกนั้น สาเหตุสำคัญที่สุดก็คือป้องกันไม่ให้งูจงอางเข้าไปใช้เป็นที่พักผ่อนหลับนอน..!

 

เนื่องจากว่าที่สำนักสงฆ์เกาะพระฤๅษีก็ดี ที่วัดท่าขนุนก็ตาม เป็นพื้นที่ซึ่งมีงูจงอางชุกชม งูทั้งหลายเหล่านี้ก็มักจะขี้ร้อนตามประสาของสัตว์ที่มีพิษมาก ต้องแสวงหาที่เย็น ๆ สำหรับนอน และหาน้ำดื่มของตนเอง ก็มักจะเข้าไปอาศัยห้องน้ำ แล้วถ้าหากว่าพระภิกษุสามเณรของเราพลาดพลั้งขึ้นมา เปิดเข้าไปโดยไม่ทันดูตาม้าตาเรือ ก็อาจจะถึงขนาดบาดเจ็บล้มตายได้ กระผม/อาตมภาพต้องทำหน้าที่จับงูไปปล่อยอยู่บ่อย ๆ จึงได้ปิดประตูห้องน้ำด้วยการใส่กลอนทางด้านนอก และกำชับผู้ใช้งานให้ปิดทุกครั้งด้วย

นอกจากในเรื่องของงูแล้ว เมื่อมาอยู่ที่วัดท่าขนุน ปรากฏว่ามีหมาวัดเกือบ ๓๐๐ ตัว..! บรรดาหมาวัดก็เหมือนกับคน ที่ไหนสบายก็ไปนอนที่นั่น จึงพากันเข้าไปนอนในห้องน้ำ เพราะว่าเย็นดี แต่คราวนี้วัดท่าขนุนเป็นวัดท่องเที่ยว บรรดานักท่องเที่ยวจำเป็นที่จะต้องใช้ห้องน้ำ เมื่อเปิดเข้าไปโดยที่แปลกหน้า ก็อาจจะโดนหมากัดเอาได้..!

กระผม/อาตมภาพจึงจำเป็นที่จะต้องทำกลอนติดไว้ทางด้านนอก และมีสายยูสำหรับคล้องกุญแจด้วย เพื่อที่ถึงเวลาไม่ได้ใช้งานก็จะได้ใส่กุญแจ ถ้าหากว่ายังใช้งานอยู่ ก็แค่ใส่กลอน เพื่อป้องกันไม่ให้สัตว์เข้าไปอาศัยห้องน้ำทางด้านใน

คราวนี้บรรดานักศึกษาระดับปริญญาตรีของมหาวิทยาลัยเปิดชื่อดังแห่งนั้น (มาจากจังหวัดระยอง) เขาทั้งหลายเหล่านั้นก็กลั่นแกล้งเพื่อนที่เข้าไปใช้ห้องน้ำก็ดี เข้าไปอาบน้ำก็ตาม ด้วยการล็อคกลอนทางด้านนอก ทำให้เพื่อนใช้ห้องน้ำเสร็จแล้วออกมาไม่ได้ ก็ต้องใช้วิธีปีนออกทางห้องด้านข้าง

ในเมื่อห้องแรกโดนล็อค ห้องซ้ายโดนล็อค ห้องขวาโดนล็อค ก็ต้องปีนไปถึง ๓ - ๔ ห้องกว่าที่จะออกมาได้ ยังโชคดีที่ห้องน้ำวัดท่าขนุนก็ดี ห้องน้ำของทางสำนักสงฆ์เกาะพระฤๅษีก็ตาม เป็นห้องน้ำที่มีแต่ข้างฝา ไม่ได้ติดฝ้าเพดาน ไม่เช่นนั้นฝ้าก็อาจจะฉิบหายวายป่วงไปด้วย..!

นอกจากนี้ยังสร้างความเสียหายอีกมากมายมหาศาล โดยเฉพาะในส่วนของการถ่ายแล้วไม่ล้าง ถ่ายแล้วไม่ราด กระผม/อาตมภาพกลับมาแล้ว ต้องใช้เวลาถึง ๒ วัน ในการทำความสะอาดห้องน้ำห้องส้วม ขณะเดียวกันก็จ่ายเงินไปหลายหมื่นบาท ในการที่เรียกช่างมาทำกระจกบานเกล็ดหนน้าต่างคืนไป ทำให้เข้าใจว่าการที่บานเกล็ดพังนั้น เพราะว่าราวตากผ้ามีไม่พอกับจำนวนนักศึกษาที่ไปรับน้องใหม่ พวกเขาจึงไปตัดไม้ไผ่ยาว ๆ มาวางพาดระหว่างบานเกล็ดของห้องนี้กับอีกห้องหนึ่ง ซึ่งอยู่ตรงกันข้าม ห่างกันประมาณ ๖ เมตร แล้วก็ทำการตากผ้า..!

 

คราวนี้การที่พาดไม้ระหว่างบานเกล็ดที่เปิดขึ้นมานั้น ก็จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องใช้อันบนสุด เพื่อที่ความสูงจะได้เพียงพอในการตากผ้าที่เป็นกางเกงยาว ๆ ได้ ในเมื่อคนโน้นก็ตาก คนนี้ก็ตาก ผ้าจำนวนมากทำให้กระจกบานเกล็ดรับน้ำหนักไม่ไหว เมื่อหักลงไป ก็พาเอาบานเกล็ดข้างล่างแตกกระจายไปทุกแผ่น ทำให้ต้องเสียเวลามาซ่อมแซม มาเก็บเศษกระจก มาปัดกวาดกันอย่างขนานใหญ่

เมื่อถึงเวลาได้รับการติดต่อมาขอใช้สถานที่ในปีถัดไป กระผม/อาตมภาพจึงเรียกค่าประกันความเสียหาย ๓๐,๐๐๐ บาท..! ถ้าหากว่าไม่มีให้ก็ไม่อนุญาตให้เข้าใช้พื้นที่ หลังจากนั้นความประพฤติปฏิบัติทั้งหลายทั้งปวงก็ดีขึ้น..!

ในส่วนที่เจอที่วิทยาลัยสงฆ์พุทธปัญญาศรีทวารวดี ซึ่งขณะนั้นยังเป็นหน่วยวิทยบริการคณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วัดไร่ขิง (พระอารามหลวง) นั้น ก็เป็นเด็กนักเรียนเช่นกัน แต่ว่าความเสียหายนั้นสาหัสมากกว่าทางสำนักสงฆ์เกาะพระฤๅษีหลายเท่า เนื่องเพราะว่าห้องน้ำนั้นเป็นชุดประกอบจากแผ่นพีวีซี ไม่ว่าจะเป็นข้างฝา ไม่ว่าจะเป็นประตู ล้วนแล้วแต่เป็นพีวีซีทั้งสิ้น

เมื่อเด็ก ๆ เรียกเพื่อนแล้วเพื่อนไม่ขานก็ถีบประตูบ้าง ถีบข้างฝาบ้าง แตกพังบรรลัยเสียหายไปหมด ถ้าหากว่านับรวมกันที่อาคาร ๗๒ พรรษา วัดไร่ขิงทั้ง ๓ ชั้นแล้ว ห้องน้ำซ้ายขวาทั้ง ๓ ชั้นรวมกันก็น่าจะมีถึง ๖๐ ห้อง พังบรรลัยหมดทุกห้อง..! ที่รุนแรงยิ่งกว่านั้นก็คือวิ่งไล่กัน แล้วพุ่งชนประตูกระจกทางด้านหน่วยวิทยบริการคณะสังคมศาสตร์ ทะลุเข้ามาทั้งตัว ทำให้ได้รับบาดเจ็บจนต้องหามส่งโรงพยาบาลกัน ทางด้านประตูก็พังบรรลัยไป เพราะว่าแผ่นกระจกแตกกระจายหมดแล้ว..!

เมื่อได้ยินผู้อำนวยการส่วนวางแผนและพัฒนาการอบรมของสถาบันวิปัสสนาธุระบ่นมา กระผม/อาตมภาพก็นึกภาพออกในทันทีว่า "ถ้าหากว่าเป็นลักษณะนี้ก็ไม่ต้องห่วง ผอ.ก็ทำการซ่อมไปก็แล้วกัน" ท่านก็บอกว่า "งบประมาณก็ไม่มี ข้าวของก็มาพัง โรงเรียนต่อไปก็ติดต่อจะนำเด็กนักเรียน ๕๐๐ คนเข้ามาอีกแล้ว..!"

กระผม/อาตมภาพจึงถวายคำแนะนำไปว่า "ผอ.ให้ทางโรงเรียนจัดในสถานที่ของตนเอง แล้วทางเราส่งพระวิปัสสนาจารย์ไปทำการควบคุมการปฏิบัติธรรมแทน ถ้าเป็นอย่างนี้ เด็กนักเรียนจะเกรงใจครูบาอาจารย์ของตนเอง ไม่กล้าที่จะออกลายอย่างเต็มที่ แต่ถ้าหากว่ามาในสถานที่แบบนี้ ซึ่งไม่ใช่สถานที่ที่ตนเองมีอะไรจะต้องเกรงใจ โดยเฉพาะเด็กรุ่นใหม่ ๆ นั้น ไม่ได้มีความเกรงใจที่เป็นสมบัติของผู้ดีอยู่เลย เขาก็จะอาละวาดจนกระทั่งข้าวของพังเสียหาย บรรลัยวายวอดอย่างที่เห็นอยู่"

 

ส่วนที่จะถึงขนาดติดป้ายไม่ให้โรงเรียนโน้นเข้า ไม่ให้วิทยาลัยนี้เข้า ไม่ให้มหาวิทยาลัยโน้นเข้า กระผม/อาตมภาพคิดว่าเป็นการประจานเขาให้เสียหายเปล่า ๆ เราแค่บอกปัญหาไป แล้วให้ทางโรงเรียนเขาจัดการปฏิบัติธรรมเอง จัดการอบรมเอง ตามโครงการและงบประมาณของโรงเรียน ในฐานะพระวิปัสสนาจารย์ เราก็ไปและรับผิดชอบเฉพาะในเวลาปฏิบัติธรรมเท่านั้น ถ้าทำอย่างนี้ก็จะสะดวกด้วยกันทั้ง ๒ ฝ่าย

ท่านผู้อำนวยการก็คือ พระมหาวริทธิ์ธร วรเวที, ดร. รับคำ แต่คาดว่าน่าจะปฏิบัติไม่ได้ เนื่องเพราะว่าทุกโรงเรียน ทุกวิทยาลัย ทุกมหาวิทยาลัยก็ต้องการที่จะนำเด็กนักเรียนของตนออกไปทางด้านนอก ไม่ว่าจะเป็นที่วัด หรือว่าเป็นสถาบันวิปัสสนาธุระก็ตาม

ประการแรกก็คือเรื่องของงบประมาณ อย่างที่ไปสร้างความเสียหายมากมายมหาศาลให้กับทางด้านสถาบันวิปัสสนาธุระ ทางด้านครูบาอาจารย์ก็มอบเงินช่วยเหลือไว้ให้ ๒,๐๐๐ บาท..! กระผม/อาตมภาพเห็นแล้วก็ออกอาการ "น้ำตาจิไหล" เงิน ๒,๐๐๐ บาท จะพอไปทำอะไรวะ ?! ในเมื่อเด็กของคุณมาทำให้ห้องน้ำเขาพังเสียหายหมด แล้วยังมากินมานอนอยู่ด้วยเป็นเวลา ๓ วัน เด็กนักเรียนจำนวนหลายร้อยคน แค่ค่าอาหารมื้อเดียวก็ไม่พอเลี้ยงแล้ว..!

ส่วนในทางของสำนักสงฆ์เกาะพระฤๅษี หรือว่าทางวัดท่าขนุนนั้น ของเราเปิดให้ใช้สถานที่ฟรี แถมยังเลี้ยงข้าวเลี้ยงน้ำฟรีอีกต่างหาก แต่ทางด้านโรงเรียนไปทำรายงานว่าใช้จ่ายไปเท่าไร เบิกงบประมาณไปเท่าไร ทางเรานั้นไม่รับรู้รับทราบด้วย แต่เห็นท่านทั้งหลายนิยมจัดกันหนักหนา ก็เพราะว่าในส่วนนี้สามารถเบิกงบประมาณเป็นรายหัวได้ แต่กระผม/อาตมภาพขอยืนยันว่า แทบจะไม่เคยมาถึงวัดเลย ในส่วนที่มาถึงวัดนั้น ส่วนใหญ่ก็เป็นการเรี่ยไรเฉพาะหน้าตรงนั้น ที่เด็ก ๆ ร่วมกันทำบุญใส่ซองมาเท่านั้นเอง

สำหรับวันนี้ก็ขอบอกกล่าวเรื่องกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ให้แก่พระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมทั้งหลายแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๑ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)