นิทาน เรื่อง "พญานาค"

ตอนไปวัดป่าหนองพงนั้น ตอนที่ไปกราบพระเจดีย์ที่มีพระธาตุของท่านอยู่นั้น

รู้สึกปิติครับ คือขนลุกซู่ตลอดเวลา หรือว่าภาวนา"พุทโธ" ตอนที่เดินไปก็ไม่รู้ได้ครับ

เจ้าที่ที่ทำงานเป็นพญานาคครับ รู้สึกว่าเมืองๆนี้ มีแต่พญานาคครับ เพิ่งเคยเห็นเทวดาอยู่ที่วัดป่าหนองพงครับ

 

คุณคุรุวาโรอุตส่าห์ไปเมืองพญานาค เพื่อมาเล่านิทานให้ฟัง ไม่นึกว่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปเสียแล้วครับ สมมุติเป็นผมถ้าคิดจะสละทางโลก เพื่อ พระนิพพาน เกล็ดแก้วนี้ผมยอมยกให้พญานาคได้เลยครับ แต่คุณคุรุวาโรคงมีเหตุผลบางอย่าง ผมก็ไม่อาจว่าได้ แต่ก็ขอให้เรื่องร้ายกลับสู่ปกติกลายเป็นดีโดยเร็วนะครับ

 

คุณคุรุวาโร ผมตอบเรื่องกรรมฐานไว้ที่หน้า 85 นะครับ กระทู้ไปไวมากมายเลยนะนี่

 

เมื่อไม่ใช่ของของเรา ยังไง ก็ไม่ใช่ของของเราค่ะ...ต้องมองทุกอย่างตามหลักความเป็นจริง และยอมรับความเป็นจริงค่ะ...หากไม่เริ่มตั้งแต่ทีแรก ผลลงเอยก็ไม่เป็นแบบนี้ นั่นเพราะอะไร? เพราะความ "อยาก" ใช่หรือไม่ เหตุการณ์นี้ จะโทษคุณคุรุวาโรคนเดียวเห็นจะไม่ได้ เราในฐานะผู้หนึ่งที่ลงเสียง "โหวต" ให้คุณคุรุวาโรไปตามคำเชิญนั้น ก็คงจะมีส่วนผิดอยู่เหมือนกัน

อีกอย่าง การสู้รบคราวนี้ก็ได้กันไปคนละแผล แต่คิดว่าท่านทายาทผู้นั้นคงมิเป็นอะไรมาก คงจะหายเจ็บได้ในเร็ววัน...

แม้อดีตจะมีความสัมพันธ์ร่วมกัน แต่ต้องมองทุกอย่างให้เป็นกลาง และยุติธรรม หากเอาความสัมพันธ์ส่วนตัวมาปนกัน ความวุ่นวายก็จะเกิดขึ้นมากกว่านี้ (เหมือนกับเคสอื่นๆ ที่เคยมีมา)

(บอกแล้ว...ว่าไม่รู้ติดนิสัยนักเลงมาจากไหน)

 

การเจริญกรรมฐานแบบนั้น คือขาดแรงจูงใจครับ คุณเจริญกรรมฐาน โดยใช้พลังมโนวิญญานในการเข้าฌานครับ

การทำอย่างนั้นจะต้องใช้ความเชื่อมั่นในตนเองสูงมากถึงมากที่สุดครับ

ผมมั่นใจว่า คุณจะรู้สึกว่าตนเองเป็นหนึ่งไม่เป็นสองรองใครครับ

ความรู้สึกนี้แหละที่ทำให้การเจริญกรรมฐานของคุณไม่ก้าวหน้าครับ

 

คุณคุรุวาโร...ยังไม่ได้ตอบนะคะว่ามีใครในกระทู้ไปด้วยน่ะในคืนนั้น


O(∩_∩)OO(∩_∩)O

 

กายทิพย์นั้น ถ้าไม่แตกสลายไป ก็จะหายได้เองครับ ส่วนจะแตกสลายไปจากภพภูมิบาดาลหรือไม่ อันนี้สิ น่าจะเป็นคำถามมากกว่าครับ

แล้วตอนนี้ก็อยู่บ้านเมืองของเขา คงต้องมีการเจรจาโดยผ่านคนกลางคือเทพธิดา เรียกว่า งานเข้าครับ

ถ้ากลับมาไม่ได้ แล้วขณะที่ไปในยังมีกายเนื้ออยู่ในเมืองมนุษย์ บางคนก็เป็นเจ้าชายนิทราไป บางคนก็กลายเป็นคนสติไม่สมประกอบไปครับ

คือตกอาการภวังค์ตลอดไป ส่วนตัวผมคงไม่มีอาการอย่างนั้น เพราะถ้าตอนนั้นเรียกเทพธิดา ไม่ได้เรียก อาวุธ ก็คงไม่เป็นอย่างนี้ครับ

คิดดูแล้วตนเองนั้นแหละผิด เพราะการถอดจิตไปนั้น มันไม่เหมือนความฝันครับ ฝันร้ายเราก็แค่ตื่นขึ้นมา มันก็จะเป็นแค่ความฝัน

แต่การไปด้วยกายทิพย์นั้น แตกต่างกันมากมายครับ เพราะเราจะรู้สึกที่เหมือนความรู้สึกของคนทั่วๆไปครับ

ในโลกทิพย์นั้น มีแต่สิ่งที่คาดไม่ถึงมากมายครับ

 

"ผมมั่นใจว่า คุณจะรู้สึกว่าตนเองเป็นหนึ่งไม่เป็นสองรองใครครับ" จริงครับผมรู้สึกแบบนี้ มันมีข้อดีสำหรับผมคือมันทำให้ผมไม่รู้สึกกลัวสิ่งใด ๆ เลย
พลังมโนวิญญาณนี่มันคืออะไร แล้วก็ผมควรจะทำยังไงถึงจะก้าวหน้าได้ครับ

 

ถ้าคุณคุรุวาโรผิด เราก็คงจะผิดเหมือนกัน ในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิดให้คุณคุรุวาโรไปตามคำเชิญนั้น

 

หลวงปู่มั่นตอนอบรมสั่งสอนหลวงปู่แหวน ท่านกล่าวว่า

"ติดดีนี้แก้ยาก กว่าติดชั่วเสียอีก"

"ผู้ใดเสวยธรรม ผู้นั้นสำคัญผิด" ลองไปอ่านดูเรื่องธรรมบรูพาจารย์ ตอนวสี ทั้งห้าดูครับ

 

ติดตามมานานแล้วค่ะ แต่ม่ายรุ้ว่าตัวเองสายไหน
รู้แต่พ่อเป็นนาคชื่อนาคา แม่ชื่อศรีเมือง
แต่ที่คอ ห้อยลูกแก้วสีเขียว....ช่วยแนะนำให้ความกระจ่างด้วยค่ะ

 

สมมติว่า...เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับเรา แล้วเขามาขอสิ่งวิเศษนี้ เพื่อนำไปรักษาผู้ป่วย หรือนำไปใช้เพื่อยังประโยชน์แก่ส่วนรวม เราคงจะให้ไปแต่โดยดี แต่การคุกคาม ข่มขู่ด้วยถือว่าพละกำลังที่เหนือกว่า เอาไปเป็นสินสอด เพื่อเสริมสร้างบารมี ฯลฯ เราไม่คิดว่ามันจะถูกต้องนัก...เพราะพญานาคนั้นมีทั้งสัมมาทิฐิ และมิจฉาทิฐิ

 

เจอละกระทู้ที่ท่านคุรุวาโรตั้งใช่ไหม เดี๋ยวลองอ่านดูมีหลายหน้ามาก หวังว่าคงไม่ได้อยู่หน้าหลัง ๆ นะ

 

สงสัยไม่ใช่แฮะ ต้องหาอ่านจากที่อื่นซะแล้ว

 

ขอให้หาเจอนะท่าน ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น (อยากได้อาจารย์ดีก็ต้องดั้นด้นค้นหากันหน่อย อิอิ)

 

"กิเลสบังตา ตัณหาบังใจ".....อุปาทาน หน่วงไว้ ใครหนอระกำ!
ความอยากได้มาโดยมิชอบทำให้เกิดผลเสีย ทำปัญญาของตนให้ตกไป
จึงได้รับบทเรียนราคาแพง เห็นปานฉะนี้..."หนุ่มน้อยนาคาเอย"
หากธิดานางนั้นมีใจ เหตุไฉนมาหลงไหล ไขว่ขว้าปรารถนาสิ่งนี้
สุดท้ายรับกรรม!

 

ก่อนตอบ ช่วยเล่าเรื่อง ทำไมถึงรู้ว่า พ่อเป็นนาคา
ให้ธิดาพญานาค(รภีกรณ์ฟังก่อนครับ) กลับมาแล้วจะหาคำตอบให้ครับ

 

ถูกต้องแล้วครับ!! เยี่ยม...

 

ตัวเองนั่งสมาธิตั้งแต่เด็กค่ะ ประมาณ 7-8 ขวบก้อเริ่มนั่งแล้ว

จนกระทั่งนั่งสมาธิไปเหมือนฝันว่าตัวเองระลึกชาติได้ว่า

มีชาติหนึ่งที่ได้บวชเป็นภิกษุณีจนมรณภาพ...เลยเกิดเป็นแรงบันดาลใจ

ให้นั่งสมาธิต่อมาเรื่อย ๆ จนเมื่อ 5 ปีก่อน (ตอนนั้นอายุประมาณ 26-27 ปี)

ได้ไปนั่งสมาธิที่วัดแห่งหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าเป็นวันพ่อหรือวันแม่ค่ะ

รู้สึกนั่งไปแล้วศรีษะค่อย ๆ ก้มลงไปเรื่อย ๆ จนหน้าผากแทบติดพื้น

จากนั้นรู้สึกว่าจิตตัวเองได้เดินทางผ่านชั้นเบื้องล่าง ไม่ใช่ไปธรรมดา

ไปแบบเลื้อยไปเลื้อยมา...แต่ล่ะชั้นที่ผ่านจะเหมือนมีคน (หรือเปล่าไม่แน่ใจ)

นุ่งขาวห่มขาว บำเพ็ญบารมีกันอยู่ ผ่านไปเรื่อย ๆ จนถึงพื้นเบื้องล่าง

มีแท่นหินสีทองตั้งอยู่ริมแม่น้ำ...มีผู้หญิงนั่งบำเพ็ญบารมีอยู่ที่นั่น

ในความรู้สึกเหมือนตัวเองเข้าไปกราบและกอดผู้หญิงคนนั้นและก็ร้องไห้

และรู้สึกได้ด้วยจิตสำนึกว่านั่นคือแม่ตัวเอง...และเหมือนมีการคุยกัน

แต่ริมฝีปากไม่ขยับนะคะ...เลยทราบว่า ชื่อแม่ศรีเมือง

ตัวเองเป็นลูกสาวคนสุดท้องของแม่ศรีเมือง แม่ศรีเมืองบอกว่า

พ่อเป็นผู้นำตัวเรามาหาแม่....แต่ตอนนั้นไม่ได้เห็นพ่อนาคาเลยค่ะ

กว่าจะได้เห็นพ่อนาคาก็ต้องนั่งสมาธิอีกเกือบปี...ร่างของพ่อที่แปลง

เป็นมนุษย์หล่อมาก แต่มีดวงตาสีแดง...พ่อบอกให้ไปที่วัดจอมนาง

แล้วจะได้เห็นพ่อ...

 

พอมีโอกาสได้ไปวัดจอมนางที่หนองคาย...ก็มีโอกาสได้เห็นเกลียวของ

คลื่นน้ำ แม่น้ำโขง ญาติ ๆ ที่ไปก็ชี้ให้ดู มีลักษณะเหมือนงูโผล่มาให้เห็น

เป็นลาง ๆ ภาพไม่ชัดเจนนะคะ มีตัวสีเขียวมากจนออกดำ กับสีทอง....

จากนั้นไม่นาน ก็ได้ลูกแก้วสีเขียวมาห้อยคอยค่ะ